Bajecznie puszyste placki na zsiadłym mleku.

Długi weekend spędziłam w domu moich rodziców, w sercu pięknego Roztocza. Pogoda dopisała nam tak bardzo, że ostatnie dni upłynęły niemal w całości na świeżym powietrzu. Nie cierpieliśmy z powodu upałów (chociaż temperatura u nas także była bardzo wysoka), ponieważ obfitość drzew i innej zieleni, a także bliskość rozległych pól, łąk i lasów sprawiają, że na roztoczańskiej wsi zupełnie inaczej odczuwa się upalne lato. Tu szumiące gałęzie starych drzew dają schronienie przed ostrym słońcem, a delikatny, ciepły wiatr jest stałym towarzyszem codzienności, gdy mieszka się w domu na wzgórzu. Wolna od betonu ziemia nagrzewa się łagodnie, nie traci wilgoci zbyt łatwo i działa jak naturalna klimatyzacja, dając bosym stopom w trawie przyjemny chłód.

W takich okolicznościach przyrody łatwo wracają do mnie najlepsze wspomnienia z upalnych miesięcy gdy byłam jeszcze dzieckiem. W tym ukrytym pośród dzikiej przyrody miejscu niewiele się zmieniło przez ostatnie ćwierć wieku. Łatwo więc popaść w sentymenty i…jest to bardzo przyjemne.

Wśród wspomnień dzieciństwa są też oczywiście letnie smaki wakacji, a jednym z ulubionych rarytasów były wtedy lekkie i puszyste jak chmurki placki na zsiadłym mleku. Gdy moja mama smażyła nam takie placki na śniadanie, to mogła być w zasadzie pewna, że będziemy jeść je przez resztę dnia w różnych odsłonach! 😉Można powiedzieć, że 25 lat temu te placki zastępowały dzieciom zupełnie nieznane wówczas letnie gofry. Od tamtych chwil upłynęło wiele lat, ale moja mama nadal jest mistrzynią super-puszystych placków, o czym mogłam przekonać się dziś w porze śniadania! A więc przed Wami przepis „polskie gofry” prosto z Roztocza!